Σε αυτήν την έργο τέχνης αποτυπώνεται μια συγκινητική σκηνή με πλούσια υφή, όπου οι λεπτές, σχεδόν προσχεδιασμένες πινελιές δημιουργούν μια αίσθηση αμεσότητας και οικειότητας. Στο επίκεντρο βρίσκεται μια γυναίκα με βασιλική στολή, με χρυσό στέμμα που υποδηλώνει ευγένεια ή αγιότητα, η οποία φροντίζει τρυφερά τις πληγές μιας καθισμένης μορφής. Γύρω τους, μια ομάδα θεατών απεικονίζεται με φαρδιές και εκφραστικές πινελιές, απορροφημένοι από το συναισθηματικό βάρος της στιγμής. Η σύνθεση κυριαρχείται από την αντίθεση φωτός και σκιάς: οι φωτισμένες φιγούρες αναδύονται από το σκοτεινό φόντο, φέρνοντας ζεστασιά και εστίαση στη πράξη της συμπόνιας.

Η παλέτα χρωμάτων εστιάζει σε γήινους και απαλούς τόνους, ενώ η κίτρινη φούστα της καθισμένης γυναίκας και το χρυσό στέμμα προσθέτουν ζωντάνια που τραβάει την προσοχή. Η ατμόσφαιρα κινείται ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον ιμπρεσιονισμό, αποδίδοντας όχι μόνο τις υλικές μορφές αλλά και την άυλη αίσθηση θεραπείας και καλοσύνης. Το έργο δημιουργήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα, αντανακλώντας τις θρησκευτικές ευαισθησίες και τις καλλιτεχνικές εξερευνήσεις της εποχής, αναδεικνύοντας μια σκηνή ιερής φιλανθρωπίας. Οι σκληρές πινελιές και η μετρημένη παλέτα συνεισφέρουν σε μια συναισθηματική επίδραση σοβαρή αλλά γεμάτη ελπίδα, αποτελώντας σιωπηλή και δυνατή μαρτυρία ενσυναίσθησης και αφοσίωσης.