Bu eserde, anında ve samimi bir atmosfer yaratan neredeyse eskiz tarzında ince fırça darbeleriyle zengin dokularla dolu etkileyici bir sahne gözlemleniyor. Odak noktası, soyluluk ya da kutsallığı simgeleyen altın taç takan asil bir kadın; oturan bir kadının yaralarını şefkatle tedavi ediyor. Etraflarında, geniş ve ifadeli fırça darbeleriyle çizilmiş bir grup seyirci var; sanki o anın duygusal ağırlığına kapılmışlar. Kompozisyon, ışık ve gölgenin güçlü kontrastıyla dikkat çekiyor: Aydınlatılmış figürler karanlık arka plandan yükseliyor, merhamet eylemini sıcak ve odak noktasına getiriyor.

Renk paleti toprak tonları ve muted (yumuşak) renklerle oluşturulmuş; oturan kadının sarı eteği ve altın tacı, dikkat çeken canlı dokunuşlar katıyor. Genel atmosfer gerçekçilik ile empresyonizm arasında gidip geliyor; yalnızca fiziksel formları değil, iyileştirme ve şefkatin soyut atmosferini yakalıyor. 18. yüzyılın sonlarında yapılmış bu eser, dönemin dini hassasiyetlerini ve sanatsal keşiflerini yansıtıyor, kutsal bağışlama sahnesini vurguluyor. Fırça darbelerinin pürüzlülüğü ve sade palet, ciddi ama umut dolu duygusal etki yaratıyor; empati ve adanmışlığın sessiz ama güçlü bir tanığı olarak duruyor.