Η σκηνή εκτυλίσσεται πάνω σε έναν ψηλό βραχώδη λόφο όπου κάθεται μια γυναίκα με αξιοπρέπεια και ηρεμία, εκπέμποντας δύναμη. Φοράει ένα μπλε φόρεμα στολισμένο με λεπτά λευκά αστέρια και λευκό πουκάμισο από κάτω, ενώ τα ξανθά μαλλιά της στολίζονται με στέμμα—ίσως συμβολίζοντας τη σοφία ή την έμπνευση. Γύρω της παίζουν νεράιδες-χερουβείμ με στρογγυλά, σχεδόν διαφανή κορμιά που έρχονται σε αντίθεση με τους γήινους τόνους των βράχων. Αυτές οι μορφές, παιζοντας μουσικά όργανα κι έχοντας στεφάνια, φαίνεται να αντιπροσωπεύουν τις μούσες ή τα πνεύματα της ποίησης, προσδίδοντας μια μυθική αίσθηση δημιουργικότητας στη σκηνή.

Η τεχνική του καλλιτέχνη εναλλάσσεται ανάμεσα σε απαλές και καθαρές πινελιές: το φόντο με τα βουνά και τον ουρανό λιώνει σε μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα, ενισχύοντας το ονειρικό τοπίο, ενώ η γυναίκα και οι χερουβείμ αποδίδονται με περισσότερη σαφήνεια, τραβώντας το βλέμμα στο κέντρο. Η παλέτα συνδυάζει γήινους καφέ και γκρι τόνους με ζωντανά μπλε και ζεστές αποχρώσεις δέρματος, ισορροπώντας τη σοβαρότητα και τη ζωντάνια. Η σύνθεση ρέει με έναν κυκλικό ρυθμό που οδηγεί το μάτι φυσικά προς την κεντρική μορφή, προκαλώντας ένα ήρεμο αλλά και παρακινητικό συναίσθημα. Ιστορικά, το έργο αντανακλά τον ρομαντικό ιδεαλισμό της πνευματικής και καλλιτεχνικής διαφώτισης του 18ου ή αρχές 19ου αιώνα, προσφέροντας έναν αιώνιο φόρο τιμής στην έμπνευση.