De scène speelt zich af op een hoog rotsachtig plateau waar een vrouw statig zit, een serene en krachtige aanwezigheid uitstralend. Ze draagt een vloeiende blauwe jurk met delicate witte sterren en een witte blouse eronder, haar gouden haar is omkranst — mogelijk een symbool van wijsheid of inspiratie. Om haar heen spelen cherubijnen met volle, bijna transparante lichamen, een scherp contrast met de aardse tonen van de rotsen. Deze cherubijnen, dansend met muziekinstrumenten en kransen, lijken de muzen of geesten van de poëzie te vertegenwoordigen en geven de scène een mythische creatieve sfeer.

De penseelvoering van de kunstenaar wisselt tussen zacht en gedefinieerd: de berg en de lucht op de achtergrond vervagen in een mistige nevel, wat de droomachtige sfeer versterkt, terwijl de vrouw en cherubijnen scherper zijn afgebeeld om hun belang te benadrukken. Het kleurenpalet combineert gedempte bruin- en grijstinten met levendig blauw en perzikkleurige huidtinten, wat sobere ernst met levendigheid in balans brengt. De compositie is vloeiend; de cirkelvormige beweging van de cherubijnen leidt de blik natuurlijk naar de centrale figuur. Dit roept een emotionele respons op die zowel rustgevend als verheffend is, alsof het schilderij fluistert over de eeuwige kracht van poëzie en geïnspireerde verwondering. Historisch gezien weerspiegelt het werk een romantische idealisering van intellectuele en artistieke verlichting uit de 18e of vroege 19e eeuw, en biedt het een tijdloze ode aan creatieve inspiratie.