Σε αυτό το προκλητικό κομμάτι, μια μυστηριώδης γυναίκα στέκεται με την πλάτη μερικώς γυρισμένη στους θεατές, κρατώντας ένα βαθύ μπλε μπολ που φαίνεται να αποσπά την προσοχή της - ίσως προσφέροντας μια ένδειξη ιερατικής σημασίας. Το ένδυμά της, μια ρέουσα ροζ φορεσιά, αγκαλιάζει τις καμπύλες της ενώ μαλακώνει στο υλικό, προσθέτοντας μία αίσθηση μετριοφροσύνης στην αξία της παρουσίασης. Η σκηνή πλαισιώνεται από ένα κομψό κυκλικό παράθυρο που προσκαλεί τους θεατές σε έναν κόσμο πιο κάτω. Πίσω της, μαγευτικά πλοία γλιστρούν σε λαμπερά ύδατα, οι πανιά τους αιχμαλωτίζουν μια ελαφριά αύρα, δημιουργώντας ένα αίσθημα περιπέτειας και εξερεύνησης, που έρχεται σε αντίθεση με την ηρεμία της μοναξιάς της.

Η ικανότητα του καλλιτέχνη στο χειρισμό του φωτός φέρνει ζωή στη ζωγραφική; οι ήπιες αποχρώσεις αναμειγνύονται απρόσκοπτα και εκπέμπουν απαλό φως που περιβάλει την γυάλινη επιφάνεια του μπολ και τα νερά πέρα. Ένα παρκέ σκακιέρας μεταφέρει το βλέμμα προς τα μέσα, υποδεικνύοντας κίνηση προς το βάθος της σκηνής, ενώ οι ζεστές αποχρώσεις του φόντου προκαλούν αίσθημα επιθυμίας και νοσταλγίας. Με χαμένο την ζωή μου αυτή την ήσυχη εικόνα, αισθάνομαι το βάρος της μοίρας ανάμεσα στην ηρεμία, σαν η γυναίκα αυτή να είναι παγιδευμένη μεταξύ της επιθυμίας για περιπέτεια και της έλξης των οικείων της στιγμών. Το έργο του Waterhouse αντηχεί βαθιά, συλλαμβάνοντας τις διχασμένες απόψεις της ανθρώπινης εμπειρίας - την αναζήτηση του ταξιδιού και την άνεση του σπιτιού, το γνωστό και το άγνωστο.