Η σκηνή εξελίσσεται μέσα σε ένα πλούσια διακοσμημένο διαμέρισμα γεμάτο εξωτισμό και λεπτομέρειες, όπου τρεις γυναίκες και ένας άντρας μοιράζονται έναν οικείο χώρο μέσα σε μια ατμόσφαιρα νωχελικής ανάπαυλας. Το πινέλο του καλλιτέχνη αποτυπώνει την απαλότητα των ενδυμάτων τους και τις διακριτικές αλλαγές φωτός που λικνίζονται στο δέρμα και το περιβάλλον, αναδεικνύοντας ζωντανές υφές — τα μεταξωτά και βελούδινα υφάσματα, τη γυαλάδα του ορείχαλκου ναργιλέ, τα πλούσια σχέδια στο πάτωμα. Η σύνθεση ισορροπεί λεπτά ανάμεσα στην οικειότητα και την τυπικότητα: δύο καθιστές γυναίκες συνομιλούν, η μία ξαπλωμένη αργά σαν να βυθίζεται σε ήσυχη στοχασμό, ενώ μια όρθια μορφή, ντυμένη με ζωηρά χρώματα και τουρμπάνι, εισβάλλει διακριτικά σε αυτόν τον γυναικείο χώρο.

Η παλέτα είναι πλούσια και γήινη· βαθιά κόκκινα, μπλε και χρυσά αντανακλούν την υποτονική γκριζογάλαζη και καφέ απόχρωση του φόντου και των πλακιδίων, τραβώντας το βλέμμα στις γυναίκες ως κεντρικά σημεία. Η αλληλεπίδραση ζεστών και ψυχρών τόνων προκαλεί μια αισθητηριακή εμπειρία, προκαλώντας αίσθηση ψιθύρων και συγκρατημένου γέλιου· κάτω από την επιφάνεια κρύβεται μια διακριτή ένταση που αντανακλά τη φρικτή ευαισθησία της εποχής για τον οριενταλισμό και τις σύνθετες δυναμικές εξουσίας. Ο πίνακας αποτελεί μια ποιητική και ζωντανή πύλη στις ρομαντικοποιημένες οπτικές της Ανατολής του 19ου αιώνα, συνδυάζοντας δεξιοτεχνικά ρεαλισμό και ιδεαλισμό που συνεχίζει να προκαλεί προβληματισμό πάνω στην πολιτιστική απεικόνιση και την καλλιτεχνική φαντασία.