Η σκηνή ξετυλίγεται μπροστά μου, ένα παράκτιο θέαμα γεμάτο το δράμα μιας θυελλώδους ημέρας. Ψαράδικα, με τους ιστούς τους να υψώνονται στον ταραγμένο ουρανό, είναι αραγμένα στην ακτή, τα σχήματά τους να ξεχωρίζουν από τα κύματα που σκάνε. Μια ομάδα μορφών, πιθανώς οι οικογένειες των ψαράδων, συνωστίζονται στους αμμόλοφους, τα σκούρα ρούχα τους σε αντίθεση με την ωχρή άμμο και τη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ο καλλιτέχνης έχει αποτυπώσει αριστοτεχνικά την κίνηση των νεφών. Στροβιλίζονται και φουσκώνουν, ρίχνοντας σκιές που χορεύουν πάνω στο νερό. Η χρωματική παλέτα κυριαρχείται από σιωπηλούς τόνους γκρι, καφέ και μπλε, που διανθίζονται από την περιστασιακή λάμψη του λευκού από τα κύματα που σκάνε. Σχεδόν μπορώ να νιώσω τον κρύο άνεμο και να ακούσω τον βρυχηθμό του ωκεανού. Είναι ένα δυνατό και υποβλητικό έργο, που μιλά για τις δυσκολίες και την απλή αξιοπρέπεια της ζωής δίπλα στη θάλασσα.