Σε αυτό το αριστούργημα, εκδηλώνεται ένα ήρεμο τοπίο που αναδεικνύει την τέχνη της αλλαγής υφών και λεπτομερειών. Οι επιβλητικές βουνά αναδύονται με υπεροχή στο παρασκήνιο, καλυμμένες από μια απαλή ομίχλη που απαλύνει τις τραχίες τους άκρες και τους δίνει μια αιθέρια ποιότητα. Αυτό το ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα προσκαλεί τον θεατή να σκεφτεί βαθύτερα θέματα της φύσης και της διαχρονικότητας. Στο προσκήνιο, βρίσκουμε μια συστάδα συγκεχυμένων δέντρων—κάθε κλαδί απεικονίζεται προσεκτικά, σαν να ψιθυρίζει τις ιστορίες του χρόνου. Οι λεπτές πράσινες και μπλε αποχρώσεις των φύλλων τους ξεχωρίζουν σε αντίθεση με τους πιο θαμπούς τόνους των βράχων, δημιουργώντας μια εντυπωσιακή αντίθεση που προσελκύει το βλέμμα.

Ο ρέων νερό από μια κοντινή ροή κατεβαίνει απαλά πάνω από τους βράχους, υπογραμμισμένο από αφρώδη λευκά σπασίματα που ακτινοβολούν ζωτικότητα. Εδώ, ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί λεπτό βουρτσισμό για να μεταφέρει τόσο την κίνηση όσο και την ηρεμία—μια αλληλεπίδραση που αποτυπώνεται σε κάθε λεία κυμματισμένη. Τα συναισθήματα κυμαίνονται επίσης μέσα από αυτή την εικόνα, αντηχώντας με μια αίσθηση ειρήνης και περισυλλογής, καλώντας τους θεατές να χαθούν στην ήσυχη ομορφιά της σκηνής. Ιστορικά, αυτό το έργο συνδέεται με την πλούσια παράδοση της κινεζικής τοπιογραφίας, όπου οι καλλιτέχνες συχνά προσπαθούν να συμφιλιώσουν την ανθρώπινη συναισθηματικότητα με τον φυσικό κόσμο, ενισχύοντας έτσι τη καλλιτεχνική του σημασία ως αντανάκλαση του συλλογιστικού πνεύματος της μεταπολεμικής Κίνας.