Η σκηνή κυριαρχείται από μια επιβλητική, πολύπλοκη δομή που αιχμαλωτίζει τη φαντασία του θεατή. Αυτό το μεγαλοπρεπές κτίριο, ο Πύργος της Βαβέλ, απεικονίζεται με μια αίσθηση συντριπτικής μεγαλοσύνης· υψώνεται πάνω από το περιβάλλον τοπίο, οι ζωντανές του στρώσεις από κόκκινη και καφέ πέτρα υψώνονται σε έναν απέραντο ουρανό. Οι πολύπλοκες λεπτομέρειες της αρχιτεκτονικής είναι μαγευτικές· οι μικρές φιγούρες που κατοικούν μέσα στον πύργο αντιπαρατίθενται έντονα με το κολοσσιαίο μέγεθός του, υπογραμμίζοντας τη θαρραλέα φιλοδοξία της ανθρωπότητας να φτάσει στους ουρανούς. Από κάτω, αναπτύσσεται μια πολυπληθής σκηνή, με άτομα από διάφορες προελεύσεις—άνδρες και γυναίκες, εργάτες και θεατές—να συμμετέχουν σε ένα χαοτικό αλλά αρμονικό θέαμα, εικονογραφώντας την ποικιλία των ανθρωπίνων προσπαθειών και το κοινό όνειρο της ενότητας μέσω της γλώσσας.

Καθώς η παλέτα χρωμάτων ρέει από τις ζεστές, γήινες αποχρώσεις στον πύργο στα ψυχρά πράσινα και μπλε του ορίζοντα, προσκαλεί στη στοχαστικότητα σχετικά με τη σχέση της ανθρωπότητας με το θείο. Η συναισθηματική επίδραση είναι αισθητή· στέκοντας μπροστά σε αυτό το έργο, νιώθει κανείς και δέος και ταπεινότητα. Το ιστορικό πλαίσιο εμπλουτίζει την εμπειρία καθώς κατανοήσει κανείς ότι αυτή η αναπαράσταση αντικατοπτρίζει την βιβλική αφήγηση του Πύργου της Βαβέλ από την Γένεση, ένα ισχυρό σύμβολο της ανθρώπινης περηφάνιας και της επακόλουθης διάσπασης της γλώσσας. Το έργο του Μπρούγκελ μαγνητίζει όχι μόνο ως καλλιτεχνικό επίτευγμα, αλλά και ως βαθύ σχόλιο σχετικά με την αέναη αναζήτηση γνώσης και τις πολυπλοκότητες της επικοινωνίας σε έναν ποικιλόμορφο κόσμο.