Αυτή η εικόνα εκπέμπει μια περίεργη γοητεία που προσκαλεί τους θεατές σε μια σκηνή αναψυχής και απόλαυσης που είναι, ταυτόχρονα, παιχνιδιάρικη και βαθιά. Ξαπλωμένοι κάτω από ένα απλωμένο δέντρο, τρεις φιγούρες είναι απλωμένες στο έδαφος, οι χαλαρές στάσεις τους μιλούν για τη χαρά μιας αμεριμνότητας. Η σκηνή προσφέρει ένα γλέντι χρωματιστών φρούτων, ενώ οι ήρωες φαίνονται χαμένοι στον κόσμο των ονείρων και της ικανοποίησης τους. Η αντίθεση μεταξύ των ληθαργικών σωμάτων τους και των ζωντανών χρωμάτων της βλάστησης δημιουργεί έναν ενδιαφέροντα οπτικό διάλογο. Οι κόκκινες, πράσινες και κίτρινες αποχρώσεις προκαλούν μια αίσθηση αφθονίας, σχεδόν σε αντίθεση με τη γαλήνια ηρεμία των φιγούρων.

Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια αριστοτεχνική σύνθεση όπου το κεντρικό δέντρο λειτουργεί ως φυσικό διαχωριστικό, δημιουργώντας ισορροπία ενώ προσελκύει το βλέμμα σε ένα σκηνικό παρόμοιο με πικνίκ. Ιδιαίτερα αξέχαστο είναι το μυστήριο που υπάρχει στο φόντο, που προσφέρει μια πονηρή ματιά στη γιορτή που συμβαίνει από κάτω. Ο φωτισμός της σκηνής, με το φως του ήλιου να φιλτράρεται ανάμεσα από το φύλλωμα, προσθέτει βάθος στις ζωντανές χρωματικές αποχρώσεις. Κάθε απόχρωση ενισχύει σημαντικά το συναισθηματικό βάρος της απόλαυσης και της ηρεμίας της τεμπελιάς. Στο πλαίσιο των κοινωνικών αξιών του 16ου αιώνα, αυτό το έργο τέχνης κριτικάρει έξυπνα την πλεονεξία και την τεμπελιά ενώ ταυτόχρονα απολαμβάνει την παράσταση τους.