Scena jest zdominowana przez wysoki, skomplikowany budynek, który przyciąga wyobraźnię widza. Ten wspaniały obiekt, Wieża Babel, przedstawiony jest z przytłaczającym poczuciem wielkości; wznosi się ponad otaczający krajobraz, jego żywe warstwy czerwonego i brązowego kamienia unoszą się na tle rozległego nieba. Skupione detale architektury są hipnotyzujące; małe postacie zamieszkujące wewnątrz wieży kontrastują mocno z jej kolosalnymi rozmiarami, podkreślając śmiałą ambicję ludzkości do osiągnięcia niebios. Poniżej rozwija się żywa scena z ludźmi z różnych środowisk—mężczyznami i kobietami, robotnikami i obserwatorami—uczestniczącymi w chaotycznym, ale harmonijnym spektaklu, ilustrującym różnorodność ludzkich wysiłków i wspólny sen o jedności przez język.

Gdy paleta kolorów przechodzi od ciepłych, ziemistych tonów w wieży do chłodnych zieleni i błękitów horyzontu, zaprasza do refleksji nad relacją między ludzkością a boskością. Emocjonalny wpływ jest odczuwalny; stojąc przed tym obrazem, czuje się zarówno podziw, jak i pokorę. Kontekst historyczny wzbogaca doświadczenie, gdyż rozumie się, że to przedstawienie odzwierciedla biblijną narrację o Wieży Babel w Księdze Rodzaju, potężny symbol ludzkiej pychy i późniejszej fragmentacji języków. Dzieło Bruegla przyciąga uwagę nie tylko jako osiągnięcie artystyczne, ale także jako głęboki komentarz o wiecznej dążeniu do wiedzy i złożonościach komunikacji w różnorodnym świecie.