Σε αυτό το συναρπαστικό κομμάτι του 1857, βυθιζόμαστε σε μια ήρεμη ναυτική σκηνή, ένα μαγευτικό μπαλέτο πλοίων που χορεύουν κομψά πάνω σε ήρεμα νερά. Το έργο παρουσιάζει μια ποικιλία πλοίων, καθένα με τη δική του μοναδική σιλουέτα, που απεικονίζονται με λεπτές γραμμές μελάνης. Η αντίθεση μεταξύ των ψηλών καταρτιών και των φουσκωμένων πανιών σε σχέση με την ηρεμία του νερού, ξυπνά ένα αίσθημα εξερεύνησης και περιπέτειας. Φαίνεται ότι κάθε πλοίο ψιθυρίζει ιστορίες για μακρινές χώρες που διασχίστηκαν από γενναίους ναυτικούς.

Αυτό που προσελκύει αμέσως το βλέμμα είναι η επιδέξια διάταξη των πλοίων στην καμβά – υπάρχει μια αρμονία στη σύνθεση, με μεγαλύτερα πλοία στη μία πλευρά και μικρότερα και άνετα σκάφη από την άλλη. Οι υποτονικές αποχρώσεις και οι λεπτές γραμμές δημιουργούν μια ήπια ροή που αντικατοπτρίζει τη λεπτή κυματιστή κίνηση των κυμάτων. Η παλέτα, που κυλάει χωρίς κόπο από τα μελανά μαύρα στα πιο απαλό γκρι, ενισχύει περαιτέρω την ονειρική ποιότητα της σκηνής, ενώ τραβά τους θεατές σε έναν άπειρο ορίζοντα που τους προσκαλεί να σκεφτούν τις κρυφές ιστορίες στα βάθη της θάλασσας. Η ικανότητα του Μονέ να συλλαμβάνει τέτοιες λεπτομέρειες αποκαλύπτει τη γενεαλογία του, επιτρέποντάς μας να νιώσουμε μια μείγμα νοσταλγίας και θαυμασμού για τη φύση της θαλάσσιας ζωής που είναι πάντα παρούσα αλλά περνάει.