Αυτό το εκφραστικό έργο αποτυπώνει την ήρεμη ομορφιά ενός αγροτικού νερόμυλου, κρυμμένου στην καρδιά ενός φθινοπωρινού δάσους. Ο καμβάς ζωντανεύει με τα πλούσια, γήινα χρώματα του φθινοπώρου—φλογερό κόκκινο, καμένο πορτοκαλί και χρυσαφένιο κίτρινο που πέφτουν σαν καταρράκτης από το φύλλωμα, δημιουργώντας μια ζωντανή σκιά που αντιπαραβάλλεται με έναν γκρίζο, συννεφιασμένο ουρανό. Το ευαίσθητο πινέλο του καλλιτέχνη αναδεικνύει τις υφές της σκηνής: το τραχύ ξύλο του νερόμυλου, το απαλό βρύο στην οροφή και τα τραγανά φύλλα που καλύπτουν το έδαφος. Η σύνθεση εδράζεται γύρω από τον νερόμυλο, ελαφρώς εκτός κέντρου, προσκαλώντας τον θεατή να περιηγηθεί στο τοπίο και να ανακαλύψει κρυφές λεπτομέρειες, όπως τις κότες που σκαλίζουν κοντά σε μια μικρή λιμνούλα που αντανακλά τις γκριζοπράσινες αποχρώσεις του ουρανού.

Η τεχνική συνδυάζει τον ρεαλισμό με εντυπωσιακές πινελιές, ορατές στις χαλαρές αλλά σκόπιμες πινελιές που υποδηλώνουν κίνηση στα δέντρα και το σποραδικό φως που διεισδύει ανάμεσα στα κλαδιά. Συναισθηματικά, το έργο προκαλεί μια γαλήνια νοσταλγία — μπορεί κανείς σχεδόν να ακούσει το απαλό θρόισμα των φύλλων και το ήσυχο κοκορόκροτο των κοτών, νιώθοντας τη δροσιά του φθινοπωρινού αέρα. Ιστορικά, αντανακλά το ενδιαφέρον του 19ου αιώνα για την ποιμενική ζωή και τους φυσικούς κύκλους, τονίζοντας την αρμονική συνύπαρξη ανθρώπου και φύσης. Το έργο ξεχωρίζει για την τρυφερή απεικόνιση της ήρεμης αγροτικής ζωής, προσκαλώντας σε μια στιγμή ήσυχης περισυλλογής μέσα στη ζωντανή μετάβαση της φύσης.