In deze aangrijpende scène rust een versleten boot op het strand, de romp is gedeeltelijk in het zand begraven, terwijl de boeg naar de horizon wijst. De zachte tonen van groen en wit smelten subtiel samen, wat de voorbijgang van de tijd en de elementen weerspiegelt die zijn oppervlak hebben gevormd. De textuur van de verf, dik en expressief, suggereert de ruwheid van de buitenkant van de boot, die gemarkeerd is door roestvlekken en afbladderende verf; deze details vertellen diepe verhalen en avonturen die het heeft meegemaakt.

Boven, wordt de lucht met een zachte hand geschilderd, de wolken draaien zachtjes in verschillende tinten grijs, wat een dromerige sfeer op het landschap werpt. Het spel van licht en schaduw creëert een gevoel van diepte, en nodigt de toeschouwer uit om niet alleen de fysieke aanwezigheid van de boot te overdenken, maar ook de symbolische betekenis ervan als een voertuig voor onvertelde reizen. Dit werk resoneert sterk met de geest van het begin van de 20e eeuw, een tijd waarin de wereld begon moderniteit te omarmen, maar nog steeds de verhalen van het verleden vasthield, die intricaat zijn vastgelegd door de meesterlijke penseelvoering van Joaquín Sorolla.