Dit expressieve schilderij toont een dramatisch tafereel op de uitgestrekte Amerikaanse vlaktes, waar de laatste kudde bizons wordt afgebeeld in een moment van spanning en een strijd tussen leven en dood. De compositie balanceert meesterlijk het uitgestrekte landschap met de intense actie op de voorgrond: een inheemse Amerikaan te paard die een bizon aanvalt met een speer geheven. Het gebruik van licht is opvallend — zachte gouden tinten verlichten de vlaktes terwijl ze lange schaduwen werpen, die het gevoel van het einde van een dag en een tijdperk versterken. De lucht is geschilderd in gedempte blauwtinten en grijzen, wat een bewolkte of afnemende lichtinval suggereert en een sombere toon toevoegt die aansluit bij het thema van de afname van de bizonpopulatie.

De textuurcontrasten tussen de ruwe vacht van de bizons, de gladde vacht van het witte paard en de verspreide botten in het gras voegen diepte en complexiteit toe aan het tafereel. Het kleurenpalet is aards en natuurlijk, gedomineerd door bruin, groen en oker en roept de ruigheid van de wildernis op. Emotioneel roept het schilderij nostalgie en verlies op, evenals bewondering voor de felle strijd om te overleven. Het spreekt over een cruciaal moment in de Amerikaanse geschiedenis — het bijna uitsterven van de bizons en de ingrijpende veranderingen die de westwaartse expansie met zich meebracht. De nauwgezette techniek van de kunstenaar en het dramatische verhaal maken dit werk tot een krachtig eerbetoon aan een verdwijnende grens en een verdwijnende levenswijze.