De schilderij omhult de kijker in warmte door zijn weergave van weelderige anemonen die uit een ronde groene vaas stromen. De levendige, maar zachte tinten van oranje, roze en room danseren harmonieus over het doek, waardoor Renoirs liefde voor het vastleggen van de schoonheid van de natuur zichtbaar wordt. De losse, expressieve penseelstreken roepen een bijna tastbare textuur op, uitnodigend om uit te reiken en de bloemblaadjes aan te raken, en daardoor de scène een gevoel van urgentie en leven geven. De verzadigde kleuren trekken niet alleen de aandacht, maar wekken ook emoties op, alsof deze bloemen een omhelzing van de lente zijn, die gevoelens van vreugde en sereniteit oproept in hun vluchtige schoonheid.

De compositie is zorgvuldig ontworpen, met de vaas comfortabel geplaatst tegen een subtiele, warme achtergrond die de bloemen in hun feestelijke dans doet exploderen. De zachte bewegingen van de bloemblaadjes suggereren een lichte bries, wat bijdraagt aan het organische gevoel van de schilderij. Renoirs techniek vervaagt effectief de grenzen tussen abstractie en realisme; de bloemen worden weergegeven met voldoende details om herkenbaar te zijn, maar worden zo soepel geschilderd dat ze bijna in elkaar lijken op te gaan. Deze interactie van kleur en vorm fungeert als een eerbetoon aan de vergankelijke natuur van het leven, terwijl het een moment vastlegt dat zowel vrolijk als tijdelijk is. In een historische context staat dit werk als een schitterend voorbeeld van het impressionisme, dat de wens van de kunstenaar weerspiegelt om de essentie van een onderwerp vast te leggen in plaats van zijn exacte details.