Bu resim, yuvarlak yeşil bir vazodan fışkıran ihtişamlı anemonları tasvir ederek izleyiciyi sıcaklıkla sarmalar. Turuncu, pembe ve krema renklerinin canlı fakat yumuşak tonları, tuvalin üzerinde uyum içinde dans ederken, Renoir'ın doğanın güzelliğini yakalama sevgisini gözler önüne seriyor. Gevşek ve ifade dolu fırça darbeleri neredeyse dokunulabilir bir doku ortaya çıkarıyor, bu da sizi yapraklara uzanmaya davet ediyor ve sahneye aciliyet ve hayat hissi veriyor. Doygun renkler yalnızca bakışları çekmekle kalmıyor, duyguları da canlandırıyor; bu çiçeklerin sanki baharın kucaklayışıymış gibi, geçici güzelliklerinde keyif ve huzur hissettiriyor.

Kompozisyon özenle kurgulanmış; vazo, rüzgarın nereden geldiğini, sıcak bir arka planda rahatça yerleştirilmiş olarak, çiçeklerin kutlama dansında patlamasına izin veriyor. Yaprakların nazik hareketleri hafif bir rüzgarı eksenel olarak önermeye yardımcı oluyor, resme organik bir his katıyor. Renoir'ın tekniği, soyut ile realizm arasındaki sınırları etkili bir şekilde bulanıklaştırıyor; çiçekler, tanınabilir olabilmeleri için yeterince detay ile sunuluyor, ancak birbirlerine akıyormuş gibi resmedilmiş. Renk ve form arasındaki bu etkileşim, yaşamın geçiciliğine bir selam niteliği taşır; hem neşeli hem de geçici bir anı içine alır. Tarihsel bakış açısında, bu eser, bir konunun özünü yakalamak için sanatçının arzusunu yansıtan görkemli bir İzlenimci örneği olarak duruyor.