Het schilderij vangt een rustige landschap waar de interactie tussen water en ijs een delicate, bijna vluchtige schoonheid creëert. De zachte tinten blauw en lichtgeel roepen een gevoel van kalmte op; het koude ijs dat op het wateroppervlak rust, weerkaatst het zachte licht van de dag en versmelt moeiteloos met een zachte horizon. Monet's kenmerkende penseelvoering geeft een dromerige kwaliteit, elke streek lijkt te dansen op het doek, suggereert de subtiele bewegingen van het water onder het ijs. De golvende vormen en gefragmenteerde reflecties nodigen het oog van de kijker uit om te dwalen, en wekt een sfeer van rust en introspectie op.

Terwijl je kijk over de horizon reist, merk je golvende heuvels op die in zachte kleuren zijn ondergedompeld—terwijl ze een winterscène reflecting, maar ook de warmte van de aanstormende zon suggereren. De compositie is evenwichtig, biedt een voorgrond die je aandacht trekt voordat je aandacht naar het uitgestrekte, met ijs bedekte wateroppervlak wordt geleid, bezaaid met drijvende stukken die lijken te fonkelen met een eigen leven. Dit landschap schilderij overstijgt louter representatie; het omvat de vluchtige, voorbijgaande aard van de winter—zowel mooi als efemera; en herinnert ons aan de emoties die aan de seizoenen zijn verbonden.