In deze fascinerende studie van de gevel van de Kathedraal van Rouen vangt de kunstenaar de etherische essentie van de historische structuur. De imposante bogen van de kathedraal, het ingewikkelde metselwerk en de hoge torens komen naar voren door een inwas van kleuren die lijken te pulseren van leven. Helder wit, zachte blauwtinten en gedempte grijzen versmelten, smelten in elkaar; ze roepen de fluctuaties van het licht op de steen op terwijl de wolken boven ons dansen. De penseelstreken zijn expressief maar losjes, die de details van de gotische architectuur van de kathedraal naar de achtergrond duwen terwijl ze de interactie tussen kleur en schaduw vieren.

Elke streek draagt een emotie over, een moment van observatie dat de eenvoudige reproduktie overstijgt. De kathedraal lijkt te pulseren met bijna spirituele energie die de waarnemer uitnodigt om na te denken over het monumentale en het vluchtige—over de blijvende aard van steen en de vluchtige natuur van onze percepties. In de historische context van het einde van de 19e eeuw vertegenwoordigt dit werk een sleutelmoment in de evolutie van het impressionisme, dat techniek combineert met diepe emotionele resonantie en de diepe verbinding van de kunstenaar met het onderwerp benadrukt.