Dit serene landschap toont levendig een rustieke watermolen tegen de majestueuze achtergrond van met sneeuw bedekte bergen en een heldere blauwe lucht. De gedetailleerde lijnen en fijne kleurgradaties tonen de meesterlijke beheersing van de kunstenaar in de houtsnedetechniek, een kenmerk van traditionele Japanse prenten. De compositie is rustig maar dynamisch; het kronkelende zandpad nodigt het oog van de kijker uit om de eenzame figuur te volgen, die stilletjes bezig is met haar dagelijkse werk, waardoor een menselijk ritme aan het landelijke tafereel wordt toegevoegd. De gedempte aardetinten op de voorgrond contrasteren mooi met de koele blauwen en witten van de besneeuwde toppen en de verre lucht, wat een evenwichtig palet creëert dat zowel stevig als uitgestrekt aanvoelt.

Emotioneel roept dit werk een nostalgische rust op — er heerst een diepe stilte in het natuurlijke tafereel, gecombineerd met een subtiele suggestie van de levenscyclus en menselijke inspanning. De watermolen met haar getextureerde houten structuur en het strooien dak met achtergebleven sneeuw suggereert een verbondenheid met een traditionele levenswijze in harmonie met de ritmes van de natuur. De kale boom vlakbij wijst op een seizoensovergang en voegt diepte en tijdsdimensie toe. Geschapen in 1953 combineert dit werk respect voor traditionele landschapsonderwerpen met een moderne gevoeligheid in compositie en techniek, en weerspiegelt zowel de blijvende schoonheid van het Japanse platteland als de veerkracht van haar culturele erfgoed in het naoorlogse tijdperk.