Het kunstwerk omhult de toeschouwer in een stralende nevel, waarin het glinsterende oppervlak van de rivier lijkt te dansen onder verspreid licht. Monet's penseelstreken versmelten, waardoor een gevoel van vloeiendheid ontstaat dat de eb en vloed van het water vastlegt. Wervelingen van blauw en goud proberen flitsen van zonlicht na te bootsen die door bewolkte luchten breken; ze suggereren zowel kalmte als de steeds veranderende natuur van de Theems.

De compositie is verrassend sereen; de horizonlijn leunt zachtjes naar beneden en omarmt silhouetten van bomen en architectuur die nauwelijks herkenbaar zijn in de zachte atmosferische mengeling. Deze etherische kwaliteit nodigt uit tot reflectie over de relatie tussen water en licht. Monets keuze van palet versterkt dit effect, aangezien pasteltonen een gevoel van nostalgie oproepen. De emotionele aantrekkingskracht van het werk ligt niet alleen in de representatie van een plaats, maar in hoe het ons uitnodigt—bijna alsof het zegt dat elke scène vergankelijk is, een gevangen moment dat nog steeds leeft in beweging en gewaarwording.