In dit fascinerende kunstwerk kun je bijna de warmte van de middagzon voelen die gouden tinten over het tafereel verspreidt. Levendige zonnebloemen strekken zich naar de lucht, hun levendige gele bloemblaadjes contrasteren met de zachte blauwe achtergrond. Het pad, bijna onzichtbaar, leidt ons zachtjes naar de horizon, uitnodigend tot een serene wandeling door Montmartre. De zonnebloemen lijken het pad te bewaken, trots en statig; hun gezichten staan naar het licht gekeerd, waardoor er een verbinding ontstaat tussen de natuur en de warmte die dit rustige hoekje van de wereld omhult.

De compositie is vol beweging, die subtiel de blik van de toeschouwer langs de heg leidt en richting de figuren van twee mensen die verborgen zijn achter de stelen van de zonnebloemen. Van Gogh's draaiende penseelstreken overdragen een gevoel van vitaliteit en onrust, een gevoel dat het leven snel beweegt, net buiten ons gezichtsveld. De emotionele impact van de schilderij is diep; het roept nostalgie op voor zorgeloze zomerdagen en een waardering voor de schoonheid van de natuur. Geschapen in een periode van artistieke verkenning, toen Van Gogh's aantrekkingskracht tot kleur en licht steeds duidelijker werd, is dit stuk niet alleen een afspiegeling van de evoluerende techniek van de kunstenaar, maar ook een getuigenis van zijn diepe verbinding met de omringende landschappen.