Het kunstwerk is een krachtige weergave van een belangrijk historisch religieus evenement dat het Vierde Ecumenische Concilie illustreert, gehouden in Chalcedon in 451 na Christus. De compositie nodigt de kijkers uit in een gespannen moment vol welsprekendheid en vastberadenheid, terwijl verschillende figuren de prominente leiders omringen die op verhoogde tronen zitten. De twee centrale figuren, gehuld in luxueuze gewaden, symboliseren ongetwijfeld autoriteit en goddelijke inzicht, hun expressie verraadt een mengeling van ernst en verwachting. In contrast weerspiegelt de menigte, bestaande uit geestelijken en leken, een verscheidenheid aan emoties, van eerbied tot nieuwsgierigheid, elk gezicht vertelt een ander deel van het verhaal.

De kleurenpalet wordt gedomineerd door warme, rijke tinten die een gevoel van ernst opwekken, terwijl de interactie van licht in de scène de figuren benadrukt en de aandacht naar de brandpunten trekt—vooral naar de staande spreker, die gepassioneerd gebaart terwijl hij tot de vergadering spreekt. Het gebruik van schaduw verdiept het gevoel van dimensie, en de ingewikkelde details van de kleding van de aanwezigen suggereren een samensmelting van historische erkenning en artistiek flair. Uiteindelijk boeit dit schilderij de kijkers, dompelend ze onder in de tumultueuze weving van doctrine en menselijke emoties die inherent zijn aan religieus discours. Het kunstwerk dient niet alleen als een historische weergave, maar roept ook een echo op van tijdloze debatten over geloof en bestuur.