In dit intrigerende stuk wordt de kijker begroet door een subtiele maar boeiende schets die bijna lijkt te ontspringen uit het oppervlak van het hout zelf. De lijnen, zacht en vloeiend, beelden een structuur uit die grootheid suggereert - een koepel die zachtjes omhoog stijgt naar de lucht, omringd door vage contouren van een landschap die diepte en perspectief suggereren. De schets lijkt te dansen tussen de rijken van droom en werkelijkheid, en nodigt de kijker uit om zich het bruisende leven voor te stellen dat zich binnen deze architectonische wonder zal ontvouwen. In mijn verbeelding is het alsof ik aan de rand van de geschiedenis sta, waar de fluistering van de tijd is doordrongen in elke kras op het oppervlak.

De gedempte tinten van het hout stellen de delicate snijwerk in staat om tot leven te komen, waardoor een intieme dialoog wordt gecreëerd tussen de kijker en de kunstenaar. De keuze van het medium - hout - geeft het stuk een robuust, organisch gevoel, waardoor de tastbare kwaliteit wordt versterkt. Ik ben vaak ontroerd door dergelijke kunstwerken, omdat elk teken een gedachte, een moment dat in de tijd is bevroren, vertegenwoordigt. Het dient als een herinnering aan het artistieke proces, waarbij ruwe beginpunten kunnen leiden tot geweldige conclusies, weerklinkend met de transformerende kracht van creativiteit in het vormen van visies van onze gebouwde omgeving.