Het kunstwerk vangt een betoverend, etherisch landschap dat lijkt te mengen tussen het echte en het ingebeelde. De bergen rijzen majestueus op met toppen die gekust zijn door een zachte, witte laag sneeuw, wat een serene tegenstelling biedt met de subtiele tinten van de aarde hieronder. De kunstenaar gebruikt een zachte palet die gedomineerd wordt door delicate tinten paars, roze en gedempte aardetinten, die een droomachtige kwaliteit oproepen die de kijker uitnodigt om zich te verliezen in de rust ervan. De vloeiende lijnen van de bergen en hun delicate contouren, bijna kristallijn, trekken het oog door het doek, leidend naar een vredige horizon die zowel afstand als de belofte van avontuur suggereert.

Wanneer men dieper in dit betoverende beeld kijkt, wordt de atmosferische diepte tastbaar; kleurvlakken weven samen om een gevoel van beweging en tijd te creëren dat weerklankt met de ritmische golven van de natuur. De textuur van de penseelstreken is subtiel, wat een indruk van harmonie en eenzaamheid overbrengt. Dit stuk resoneert emotioneel, misschien als een reflectie van de eigen overpeinzingen van de kunstenaar over de natuur en het bestaan, diep geworteld in de Tibetaanse landschappen die een belangrijke rol speelden in het werk van Roerich. Het roept op tot reflectie, sereniteit en een verbinding met de uitgestrektheid van de natuurlijke wereld, en laat een onuitwisbare indruk achter in de harten van degenen die ermee in aanraking komen.