In dit serene landschap stroomt een zachte rivier, het oppervlak glinsterend van vlakken smeltend ijs; je kunt bijna het zachte gekabbel van het water tegen de bevroren resten horen die drijven als etherische fluisteringen over de uitgestrekte vloeibare oppervlakte. De oevers van de rivier zijn versierd met hoge, slanke bomen die naar de lucht reiken, hun takken zich omhoog uitstrekkend, gehuld in zachte rozen- en gedempte groentinten. Monet's penseelstijl lijkt hier bijna improvisatorisch, en creëert lichtvolle streken die de vluchtige momenten van de dageraad of de schemering oproepen — een poëtische aanraking van kleur en vorm.

Het palet weerspiegelt een delicate balans; zachte blauwen, groenen en warme rozenblaren vermengen zich naadloos, wat een atmosfeer van rust en zelfreflectie suggereert. De subtiele lichtovergangen vangen de vluchtige kwaliteit van kostbare momenten in de natuur, waardoor de kijker het ritme van het leven en de onontkoombaarheid van verandering kan voelen. Dit stuk, geschilderd in 1880, vangt op prachtige wijze de geest van het impressionisme — een spontane uitdrukking van emotie die wordt overgebracht door middel van een enkel moment in de tijd, en nodigt de kijker uit om te verblijven in zijn stille schoonheid.