Scena otwiera się żywą tapiserią kolorów, będącą świadectwem techniki pointylistycznej. Maleńkie, odrębne kropki farby łączą się, tworząc krajobraz skąpany w słońcu. Pierwszy plan tętni kolorami: plamy pomarańczowego i żółtego przywołują ciepło słoneczników, podczas gdy bogaty fiolet dominuje w dolnej części, sugerując pole. Kobieta w czerwonej sukience w deseń stoi wdzięcznie, pozornie pochłonięta morzem i żaglówkami.

Kompozycja jest umiejętnie zrównoważona; architektura bramy, obecność kobiety i żaglówki w oddali tworzą wizualny rytm. Woda mieni się gamą błękitów, echem nieba usianego chmurami. To dzieło sztuki to nie tylko przedstawienie miejsca; to zaproszenie do doświadczenia spokoju i światła chwili. Styl pointylistyczny, daleki od bycia jedynie techniką, wzmacnia poczucie spokoju. Prawie czuję łagodną morską bryzę i ciepło słońca na mojej skórze.