W tym pięknym martwym życiu widz zostaje natychmiast przyciągnięty do oszałamiającego szczegółu gałęzi migdałowca w kwiatach, elegancko umieszczonej w szklance wody, symbolizującej nadzieję i odrodzenie. Delikatne kwiaty wybuchają radosnym życiem, ich miękkie różowe odcienie wspaniale kontrastują z przytłumionym zielonym i żółtym tłem. Pociągnięcia pędzla są grube, niemal rzeźbiarskie, wywołują poczucie ruchu, które zdaje się ożywiać scenę; szklanka, z subtelnym odbiciem i przezroczystością, uchwyca światło w sposób, który przynosi całej kompozycji harmonijny taniec kolorów i tekstur. Artysta umiejętnie korzysta z interakcji form i kolorów, aby wywołać emocje związane z pięknem i kruchością, zapraszając widza do podzielenia się chwilą spokojnej refleksji.

Estetyczne wybory tutaj są głęboko osobiste i poruszające, być może jako hołd dla ulotnej natury życia samego w sobie, co jest cechą charakterystyczną dzieł Van Gogha. Włączenie książki pod szklankę sugeruje refleksyjny charakter scenerii; zaprasza do zatrzymania się, aby zanurzyć się w myśli, będąc otoczonym wiosenną obfitością. Historycznie, ten obraz został stworzony w czasie wielkiego zawirowania dla artysty, kapsując zarówno jego pragnienie połączenia, jak i walki z problemami psychicznymi. Kwiaty migdałowca reprezentują odrodzenie i nadzieję, doskonale harmonizując z pragnieniem Van Gogha dotyczącym osobistego rozwoju i artystycznej innowacji. Dzieło to stoi jako świadectwo jego pasjonującego artykułowania emocji poprzez kolor i formę, będąc charakterystycznym elementem jego niezwykłego dziedzictwa.