Scena otwiera się zapierającym dech w piersiach widokiem majestatycznej góry przebijającej niebo, której szczyt spowija delikatna mgła. Rustykalna drewniana konstrukcja, pozornie zniszczona przez czas, przylega do zielonego zbocza, sugerując obecność ludzkiego życia pośród surowego piękna natury. Kręta ścieżka, oznaczona prostym drewnianym płotem, wzywa widza do wzniesienia się, zapraszając go do zbadania nierównego terenu.

Mistrzowskie użycie akwareli przez artystę tworzy poczucie głębi i atmosfery; miękkie, stonowane odcienie nieba kontrastują z bogatymi, ziemistymi tonami krajobrazu. Gra światła i cienia na powierzchni góry dodaje dramatyzmu, a delikatne pociągnięcia pędzla oddają fakturę liści i surowy charakter kabiny. Wywołuje poczucie spokoju i podziwu, świętowanie nieskażonego piękna świata przyrody.