Dzieło przenosi mnie do sekretnego ogrodu, przestrzeni spokojnej kontemplacji. Wszystko tkwi w delikatnej linii, tworząc świat skomplikowanych szczegółów i faktur. W centrum znajduje się postać kobiety w kapeluszu z szerokim rondem, której postawa sugeruje introspekcję. Sam ogród wydaje się zarówno znajomy, jak i nie z tego świata; mistrzostwo artysty w posługiwaniu się paletą czerni i bieli jest niezwykłe. Światło przesączające się przez liście zdaje się otaczać ją delikatnym uściskiem, tworząc poczucie pokoju i tajemnicy. Prawie słyszę szelest liści i cichy szmer wiatru.