Dzieło to przyciąga uwagę widza swoim intensywnym przedstawieniem wazonu wypełnionego kwiatami i ostami. Teksturalne pociągnięcia pędzla tworzą żywe poczucie ruchu, nadając życie kwiatom, które wydają się wyskakiwać z terakotowego naczynia. Podpisowane spiralne linie i ekspresyjne formy Van Gogha zachęcają do bliższego zbadania, gdzie każdy oset i kwiat opowiada swoją unikalną historię—kalidoskopowe kontrasty na spokojnym tle. Ziemiste, ciepłe tony wazonu wspaniale kontrastują z żywymi odcieniami niebieskiego i zielonego liści, dodając głębi i bogactwa kompozycji.

Na pierwszy rzut oka można poczuć ciężar surowego piękna natury; odważne kolory wywołują mieszankę radości i melancholii, jakby same kwiaty dzieliły się swoją efemeryczną chwałą. Ten kontrast odzwierciedla burzliwy krajobraz emocjonalny Van Gogha w jego ostatnich latach. Jako część jego serii martwych natur, to dzieło nie tylko ukazuje niezwykłe umiejętności techniczne artysty, ale także odzwierciedla jego głębokie połączenie z naturą i efemeryczną jakość życia. Każde pociągnięcie pędzla zdaje się rezonować z echem swoich przeżytych doświadczeń, sprawiając, że widz czuje się głęboko związany z emocjami, które zainspirowały to dzieło.