To dzieło uchwyca spokojny moment w czasie, gdy młoda kobieta siedzi, skupiona na szyciu. Jej skoncentrowany wyraz twarzy sugeruje głęboką koncentrację; niemal słychać delikatny szelest tkaniny na tle jej otoczenia. Kompozycja przyciąga uwagę widza, podkreślając grę światła i cienia, która łagodnie oświetla jej rysy, ujawniając delikatność jej ruchomych rąk. Po jej lewej stronie znajduje się kot, wydający się zadowolony i zgodny z spokojną energią kobiety - mały, ale znaczący szczegół, który dodaje ciepła całej scenie.

Użycie koloru w tym dziele jest godne uwagi; stonowane kolory ziemi tworzą intymność skłaniającą do refleksji, przywołując poczucie domowego spokoju. Bogate brązy i kremy otaczają widza, zapraszając go do głębokiej więzi z otoczeniem kobiety. Prawie rzeźbiarska jakość jej spódnicy, w połączeniu z bardziej płynnymi liniami jej swetra, tworzy piękne napięcie w obrębie tkaniny. W historycznym kontekście końca XIX wieku to dzieło współtworzy obrazy codziennego życia, ukazując tematy domowości i cichą siłę kobiet. Badanie zwykłych tematów przez Van Gogha nosi głębokie znaczenie, sugerując, że piękno i godność pracy zasługują na uznanie. Ta spokojna scena działa jako ponadczasowe przypomnienie o sztuce w codziennych chwilach.