Obraz uchwyca spokojną zimową scenę, skąpaną w delikatnym porannym świetle. Warstwa szronu lśni na zimnej palecie niebieskich i białych tonów, przywodząc na myśl chłód pory roku. Delikatne pociągnięcia pędzla tworzą poczucie ruchu w drzewach, których nagie gałęzie wznoszą się ku górze, wydając się pragnąć ciepła wiosny; jednakże, pokryte szronem, połyskują jak kosztowna koronka. W tle ciekawe domy w pastelowych odcieniach wyłaniają się z mgły, a ich ciepłe kolory harmonizują wspaniale z zimnymi tonami natury. Tutaj Monet mistrzowsko uchwycił istotę spokojnego krajobrazu, zapraszając widza do zatrzymania się i zanurzenia w spokojnej surowej urodzie, jaką wnosi zima.

Gdy wgłębiamy się w warstwy pociągnięć pędzla, odczuwamy emocjonalną ressonans, która odbija się wśród warstw farby; wrażenie spokoju, refleksji i trwającej nostalgii otacza widza. To dzieło nie jest tylko przedstawieniem, ale poetyckim odzwierciedleniem interakcji światła i atmosfery. Wygląda jakby można by prawie poczuć chłodne powietrze i usłyszeć delikatny trzask szronu pod stopami. Złapana pomiędzy delikatną równowagą ciszy a subtelnym ruchem, ta koncepcja mówi o prostym pięknie, jakie nosi natura — moment zamrożony w czasie, ale wypełniony życiem i możliwościami czekającymi na rozkwit.