Obraz przyciąga widza w spokojny, lecz enigmatyczny krajobraz, w którym dominują głębokie odcienie niebieskiego. Góry wznoszą się w delikatnym falowaniu na tle pochmurnego nieba, a ich formy są złagodzone przez warstwy delikatnego pędzla; wydają się niemal oddychać. Ziemia na pierwszym planie jest przedstawiona w cieplejszych tonacjach, co tworzy poruszający kontrast i wzmacnia ogólną harmonię. Bogate brązowe i ziemiste odcienie wplatają się w niebieskie, sugerując jesienne krajobrazy, podczas gdy rozproszone, niemal abstrakcyjne kształty sugerują świat, który jest zarówno znajomy, jak i marzycielski.

Stojąc przed tym dziełem, jestem otoczony wyczuwalnym spokojem; wyzywające szczyty, okryte cieniem chmur, wołają mnie z daleka. Subtelna, ale strukturalna kompozycja zaprasza wzrok do swobodnego wędrowania po krajobrazie, wdychając spokój, który przenika powietrze. Geniusz Mikołaja Roericha polega na jego zdolności do transportowania nas; emocja związana z ziemią i niebem głęboko rezonuje, odzwierciedlając duchowe połączenie z naturą, które tak bardzo czcił w czasach wielkich zawirowań. To dzieło sztuki, okno do mistycznej krainy, budzi pragnienie eksploracji i połączenia z tym, co sublime.