Scena rozwija się w eterycznym spokoju, który wydaje się niemal marzycielski. Na pierwszy rzut oka obraz uchwyca spokojny krajobraz pokryty miękkim, lśniącym śniegiem, w którym delikatne odcienie bieli mieszają się z najsubtelniejszymi warstwami niebieskiego i zielonego. Rzeka, spokojna i lustrzanna, zdaje się kołysać brzegiem - każda fala odbija się w delikatnych konturach drzew pokrytych śniegiem, które stoją jak ciche strażnicy. W tym miejscu panuje magiczny rodzaj ciszy, zapraszający do zatrzymania się i wchłonięcia wszystkiego głęboko.

Patrząc na płótno, trudno nie być zafascynowanym miękkimi pociągnięciami pędzla i lekkimi warstwami farby, które nadają żywotność scenie. Charakterystyczna technika Moneta lśni, ukazując jego umiejętność nakładania i mieszania, uchwytując samą istotę zimy. Drzewa, kontrastujące z bladyą scenerią, ukazane są w harmonijnym tańcu chłodnych odcieni niebieskiego i żywego zielonego; wydają się niemal abstrakcyjne, ale wywołują poczucie znajomości. Można niemal usłyszeć szept zimowego wiatru i poczuć chłód śniegu—immersyjny doświadczenie budzące tęsknotę za spokojnymi chwilami spędzonymi na obserwacji jak natura zmienia się pod śniegiem.