Obraz przedstawia spokojny, niemal idealny krajobraz, skąpany w delikatnej poświacie popołudniowego słońca. Artysta umiejętnie wykorzystał techniki, aby uchwycić współgrę światła i cienia, nadając głębi i objętości różnym elementom. Scena zdominowana jest przez pofałdowane wzgórza, na których klasyczna budowla, być może świątynia lub ruina, wznosi się na skalistym występie. Ten element architektoniczny przywołuje poczucie historii i wspaniałości, kontrastując z naturalnym pięknem otoczenia. Paleta barw jest bogata, z ciepłymi odcieniami ziemi i żywymi zieleni liści. Kompozycja jest zrównoważona; wzrok wędruje po scenie, podążając ścieżką światła i ostatecznie zatrzymuje się na postaciach rozproszonych w krajobrazie. Na pierwszym planie znajduje się kilka postaci, które prowadzą rozmowę, co sugeruje chwilę kontemplacji, dodając scenie ludzkiego wymiaru. Ogólny efekt to spokój i ponadczasowość, zachęcający widza do zatrzymania się i refleksji nad pięknem świata.