W tym urzekającym krajobrazie burzliwy taniec niebieskich linii i żywych form tworzy żywą scenę, która wydaje się żywa. Bujne, splątane winorośle przeplatają się z tłem budynków, sugerując bliskość między naturą a ludzkim zamieszkaniem. Domy, ilustrowane w minimalistycznym stylu, osiągają równowagę z obfitą roślinnością wokół nich. Radosne pociągnięcia pędzla ucieleśniają surową energię, przedstawiając nie tylko miejsce, ale i chwilę nasyconą emocjonalną esencją artysty. Silne pionowe linie domów kontrastują z krzywiznami winorośli, tworząc napięcie i dynamizm w kompozycji, prowadząc wzrok widza przez scenę.

Paleta kolorów składa się głównie z odcieni niebieskiego i białego, budząc poczucie spokoju, niemal marzycielskiego. Światło oświetla krajobraz, pozwalając formom pojawiać się i znikać w oczach widza. Ten specyficzny wybór kolorów może wywoływać uczucia spokoju i introspekcji, szeptając historie dnia w cichą zachód słońca. W kontekście historycznym można zauważyć, że to dzieło, podobnie jak wiele innych z tego okresu, uchwyciło trwałe napięcie między naturą a cywilizacją — badanie, które Van Gogh zręcznie przedstawia w swojej żywej ekspresji. Wirująca energia i rytmiczne pociągnięcia pędzla przekazują intymne połączenie z doświadczeniami artysty, zapraszając widza nie tylko do obserwowania, lecz także do odczuwania istoty chwili.