W tym arcydziele przed naszymi oczami rozwija się mglisty i marzycielski obraz londyńskiego Parlamentu, owinięty w delikatne i nieuchwytne kolory nocy. Pociągnięcia pędzla Monet'a tańczą po drewnie, tworząc olśniewający efekt, który przywołuje delikatne fale wody odbijającej znikającą światłość dnia. Ikoniczne wieże Parlamentu wznoszą się na tle, nie tylko jako struktury, ale jako ulotne sylwetki, zlewając się z niebem w fascynującym rozmyciu błękitów i purpura; atmosfera przekazuje eteryczną jakość zmierzchu, gdzie rzeczywistość i wrażenie współistnieją.

Każde pociągnięcie pędzla ożywia się, chwytając spokojny rdzeń rzeki i budynków na jej brzegach. Głębokość palety kolorów — od przygaszonych różów nieba po głęboki granat, gdzie budynki znikają — maluje emocjonalne tło, które opowiada o wieczornej ciszy. Wydaje się, że można usłyszeć delikatny dźwięk wody uderzającej w łodzie; patrzenie na ten obraz wydaje się jakby wchodzić w delikatny sen. Historycznie, to odzwierciedla nie tylko ciągłe badanie Monet'a nad światłem i atmosferą, ale także jego fascynację mostami między naturą a stworzonym przez ludzi środowiskiem, prezentując nam wieczny moment; ciszę, która rezonuje w szybkim świecie wczesnej XX wieku w Anglii.