W tym spokojnym zimowym pejzażu kręta ścieżka prowadzi nas wzdłuż brzegów powoli płynącej rzeki, zapraszając widza do jednoczesnego zaakceptowania chłodu sezonu oraz ciepła namalowanego momentu. Majestatyczne drzewa w ramkach sceny, ich delikatne, oszronione gałęzie tańczą w kierunku nieba. Paleta jest subtelną mieszanką chłodnych błękitów i bieli, z akcentami stonowanego zieleni, które z łatwością łapią istotę zimowego spokoju—jednak pojawia się przebłysk życia, szept koloru sugerujący witalność tuż pod powierzchnią, czekający na powrót wiosny.

Dwie postaci spacerują ścieżką, ich formy są luźne i impresjonistyczne; wydają się niemal być zimowymi duchami, poruszając się z gracją po świecie Monet. Atmosfera wypełniona jest hipnotyzującą ciszą, zachęcając do wdychania zimnego powietrza i słuchania delikatnego plusku wody o brzeg. To dzieło ujmuje chwilową naturę czasu i pór roku, przypominając nam, że nawet w najzimniejszych momentach, piękno istnieje w prostym akcie chodzenia, obserwowania i kontemplowania—działając jako most pomiędzy wewnętrznymi myślami widza a otaczającym światem.