W środku tego tętniącego życiem zielonego obszaru można prawie usłyszeć szmer niezliczonych źdźbeł trawy; delikatnie kołyszą się w niewidzialnym wietrze, zapraszając widza do wejścia do tego świata natury. Bogate tekstury jawią się w wyniku warstw pociągnięć pędzlem, które wydają się tańczyć z życiem, łapiąc światło słoneczne prześwitujące przez liście. Każde pociągnięcie jest zamierzone, ale i spontaniczne, przekazując pasjonujące zaangażowanie van Gogha w otaczający go krajobraz.

To dzieło emanuje efervescencyjną jakością dzięki swojej żywej palecie kolorów — różnorodne odcienie zieleni przeplatają się z błyskiem żółtego i subtelnym lawendowym kolorem, odzwierciedlając przejściowe momenty dnia spędzonego na świeżym powietrzu. Chaotyczny, ale harmonijny układ roślin sugeruje zarówno obfitość, jak i spokój. Emocjonalna głębia van Gogha jest tu wyczuwalna; nie tylko uchwyca sceniczną kompozycję, ale także doświadczenie — jedno o związku, samotności i pięknie świata natury, który kwitnie w bezstroskiej witalności.