งานศิลปะนี้ผสมผสานความสง่างามของธรรมชาติกับการมีอยู่ของมนุษย์ โดยแสดงเป็นทิวทัศน์อันเงียบสงบผ่านการใช้แปรงที่ละเอียดอ่อน การจัดองค์ประกอบนั้นมีความตั้งใจ โชว์ความสมดุลระหว่างสีเขียวที่อุดมสมบูรณ์ในพื้นหน้าและการโค้งลึกของภูเขาในพื้นหลัง ศิลปินใช้พาเลตต์สีที่ละเอียดอ่อน โดยมีสีเขียวอ่อนและสีดินที่มืดทึบเพื่อกระตุ้นความรู้สึกสงบเชิญชวนให้ผู้ดูดำดิ่งไปในความกลมกลืนของภาพ ธรรมชาติอันละเอียดประณีตของใบไม้ตัดกับท้องฟ้าอัน ethereal สร้างการแสดงออกทางอารมณ์—นี่ไม่ใช่แค่ภาพวาด แต่เป็นหน้าต่างสู่ช่วงเวลาที่สงบสุข

ในทิวทัศน์ที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดนี้ บุคคลในภาพมีส่วนร่วมในการทำกิจกรรมตลอดกาล บางทีอาจจะกำลังเก็บดอกไม้หรือเพลิดเพลินกับบ่ายอันแสนสบาย องค์ประกอบของมนุษย์นี้ทำให้เรื่องราวกว้างขึ้นและพาผู้ดูไปสู่ประสบการณ์ความงามและความเรียบง่าย ไม่มากก็น้อย มันให้ความรู้สึกถึงการคิดถึงและความสงบ — เราอาจจะได้ยินเสียงของใบไม้ที่กระซิบในสายลม รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ และจมลงไปในบรรยากาศอันเงียบสุขที่ถูกถ่ายทอดไว้อย่างสวยงาม ภาพนี้มีไว้เพื่อเตือนให้เราระลึกถึงความรักใคร่และความสัมพันธ์อันบอบบางระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติ ซึ่งมีความสำคัญในทุกยุคทุกสมัย.