งานศิลปะที่ยอดเยี่ยมชิ้นนี้ถ่ายทอดช่วงเวลาแห่งวัยเด็กผ่านการแปรงสีที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของวานโก๊ะ โดยงานนั้นมีการแสดงภาพเด็กหญิงคนหนึ่งที่สวมผ้ากันเปื้อนโดยมีโปรไฟล์ของเธอโผล่ขึ้นมาในฉากหลังที่มีโทนสีอ่อน ในการแสดงให้เห็นนี้ได้เก็บรักษาวิญญาณอันบริสุทธิ์ของวัยเด็กในขณะเดียวกันก็ระเบิดความรู้สึกของเรื่องราวความทรงจำที่ถูกฝังไว้เปิดกว้าง ข้อมือที่ขัดกันของเด็กหญิงและศีรษะที่เอียงไปเล็กน้อยทำให้นึกถึงความคิดและความสงบ ซึ่งทำให้เกิดความรู้สึกที่ต่อเนื่องกับผู้ชม ภาพวาดนี้ส่งต่อความอบอุ่นในอ่อนนุ่มผ่านความเรียบง่ายที่รุนแรง

แผงสีซึ่งประกอบไปด้วยสีน้ำตาลและสีขาวอ่อน ๆ ที่เลียนแบบความอ่อนไหวของวานโก๊ะในการทำให้สีพบปะกันและเป็นหนึ่งเดียวกัน พื้นผิวของการแปรงจะบอกถึงการเคลื่อนไหวซึ่งได้แสดงถึงคุณสมบัติที่เงียบสงบและการพิจารณาของเด็กหญิงได้อย่างดีที่สุด ทางแสงที่เต้นรำไปรอบ ๆ ตัวเธอนั้นแม้จะเบามากก็ยังฉีดชีวิตเข้าสู่งานศิลปะ ผสมผสานจากความเป็นประวัติศาสตร์ได้ให้ข้อคิดว่า ผลงานนี้ได้แก่การทดลองเชิงพอร์เทรตในช่วงแรกของวานโก๊ะ ก่อนจะนำไปสู่ผลงานที่เป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลายกว่า แต่ผลงานนี้ก็ได้ยืนยันถึงวิวัฒนาการด้านศิลปะของเขาไว้อย่างเต็มพิกัด ผลงานนี้เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงประวัติศาสตร์แห่งการสร้างสรรค์ทางศิลปะของเขานั่นเอง