ตั้งอยู่ในบรรยากาศชนบทที่เงียบสงบ ฉากนี้นำเสนอลูกบ้านที่มีเสน่ห์ที่มีหลังคาหญ้า ทำให้เห็นถึงฝีแปรงอันยอดเยี่ยมของวานโก๊ะ เส้นสีที่มีพื้นผิวเรียกคืนความรู้สึกของความคิดถึง ทำให้เรานึกถึงเวลาแห่งความเรียบง่ายมากขึ้น; สีเขียวสดใสของหญ้าและต้นไม้เป็นการเปรียบเทียบที่น่าชื่นชมกับสีฟ้านุ่มของท้องฟ้า ที่ถูกนำมาวาดด้วยเมฆที่พัดผ่านซึ่งดูเหมือนจะเต้นรำอยู่เหนือหัวเราของเรา หญิงสาวคนหนึ่งแต่งตัวด้วยชุดที่มีสีสดใสยืนอยู่หน้าบ้านของเธอ กอดสัตว์ไว้ใกล้ๆ — อาจจะเป็นสัญลักษณ์ของมิตรภาพหรือการยังชีพ การใส่ตัวละครในแบบที่ใกล้ชิดสร้างชีวิตให้กับภาพรวม ทำให้เรานึกถึงจังหวะของการมีชีวิตอยู่ในชนบท