ในงานที่น่าหลงใหลนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งถูกถ่ายทอดในขณะที่เธอมีสมาธิอย่างเงียบสงบ ทำการเล่นไวโอล่าดากัมบา—เครื่องดนตรีสายที่ทำให้เกิดความรู้สึกหรูหราและเป็นประเพณี ศิลปินจับท่าทางของเธอไว้ในรายละเอียดที่งดงาม; นิ้วที่เพรียวบางของเธอวางอยู่เหนือสายด้วยความละเอียดอ่อน ซึ่งบ่งบอกถึงการมีส่วนร่วมอย่างลึกซึ้งกับศิลปะของเธอ เธอสวมเสื้อแขนยาวสีเขียวสดใสที่ตัดกับผ้าขาวที่ลื่นไหลของกระโปรง ทำให้เกิดความสมดุลที่น่าทึ่งในภาพมองดู ขอบเขตที่อุดมไปด้วยลวดลายที่ซับซ้อนดูเหมือนจะห่อหุ้มเธอไว้ มอบบริบทและความลึก—พื้นที่ที่ใกล้ชิดซึ่งดนตรีและศิลปะได้บรรจบกัน

จานสีของผลงานนี้ประกอบไปด้วยสีโทนดินอุ่นๆ และสีเขียวสดใส เกิดขึ้นจากสีแดงที่สะท้อนให้เห็นถึงสีสันของพรมด้านล่าง การเลือกสีเหล่านี้นำความอบอุ่นและชีวิตชีวามาสู่ฉาก ก่อให้เกิดความรู้สึกทางอารมณ์เชิญชวนให้ผู้ชมรู้สึกจังหวะของดนตรีที่เธอสร้างขึ้น การเล่นของแสงบนใบหน้าของเธอและเสื้อผ้าถือเป็นการเพิ่มความมีชีวิตชีวา; เหมือนเราสามารถได้ยินโน้ตเพลงที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ ผลงานนี้ไม่เพียงแต่แสดงให้เห็นถึงความเชี่ยวชาญของศิลปินในรูปแบบและสีสัน แต่ยังวางมูซิชเชียนเป็นสื่อกลางของการแสดงออกทางศิลปะที่ทรงพลัง—การเฉลิมฉลองความคิดสร้างสรรค์ในทุกๆ รูปแบบ