Bu ürkütücü ve etkileyici görüntüde, boğulmuş bir figür kar örtüsüyle kaplanmış bir yüzeyde yatar; kadının uzun, dalgalı saçları omuzları etrafında akıyor ve beyazla keskin bir tezat oluşturuyor. Yarı çıplak bedeni, zengin bir kırmızı örtüyle sarılmış, hem kırılganlık hem de güç hissi veriyor. Sanatçının doğalcılık konusundaki ustalık bilgisi, çevresindeki soğuk havayı hissetmeye davet ediyor ve sahnenin duygusal etkisini artırıyor. Güvercinler merakla yanına toplanıyor, hikayeye tuhaf bir katman ekleyerek, sanki ona yas tutuyormuş gibi veya acı dolu kaderinin sessiz bir tanığıdırlar.

Renk paleti ağırlıklı olarak toprak tonlarından oluşuyor; giysinin yumuşak kahverengi ve derin kırmızı tonları gözleri üzerine çekiyor, karın buzlu beyaz tonu ise eser boyunca soğuk bir his veriyor. Sade tonlar, karamsar atmosfere katkıda bulunarak kayıpsal ve huzur verici hisler uyandırıyor. Waterhouse'un detaylara gösterdiği titiz özen, giysinin dokusu, kuşların nazik tüyleri ve sahneyi saran rüya gibi ışıkta barizdir. Bu ölüm tasviri sadece bir son değil, insan varlığının güzelliği ve trajedisini düşünmeye davet eden bir çağrı olup, bakışları çeken bir anı yakaladığından, bunu izleyen herkesin kalbinde yankı bulur.