Bu buğulardaki manzaranın ruhu, havanın serinliğini neredeyse her tarafı sarmasıyla hissedebiliyorsunuz. Manzara, renkleri zahmetsizce birleştiren yumuşak fırça darbeleriyle boyanmış, huzur hissini uyandırıyor. Ağaçlar, neredeyse hayalet gibi görünüyor; sisin içinden silinmiş bir gözetmen gibi fısıldıyorlar. Renk paleti yumuşak, grinin ve solgun yeşilin narin tonları hemen hemen bulutun altındaki enerjiyi belirtiyor; doğanın huzurunu en yüksek derecede yakalayan bir anı kapsıyor.

Bu eserde, izleyicinin düşünceli bir duruma çekilmesini sağlayan bir duygusal derinlik vardır. İnsan kendisini sabah erkenden bir patikada dururken hayal edebilir; sessizliğe sarılmış, tek bir yaprak sesinin uzaktan fısıldadığı bir an. Bu resim yalnızca Monet’in olağanüstü tekniğini yansıtmakla kalmaz, aynı zamanda geçici bir anın hem geçici hem de sonsuz güzelliğini de iletir. Empresyonizmin tarihi çerçevesi burada çiçek açıyor, geleneksel temsil tarzıyla bir kopuşu gösteriyor ve izleyicileri sahnenin özünü hissetmeye davet ediyor, sadece gözlemlemek yerine.