W tej eterycznej depikcji krajobrazu owiniętego mgłą niemal możesz poczuć chłód powietrza otaczającego wszystko. Scena namalowana jest delikatnymi pociągnięciami pędzla, które łączą kolory w sposób płynny, wywołując poczucie spokoju. Drzewa, pojawiające się niemal jak duchy, wyłaniają się z mgły niczym ciche czujniki, ich kształty zasugerowane raczej niż zdefiniowane. Paleta jest stonowana, z delikatnymi odcieniami szarości i jasnej zieleni, które niemal wibrują energią pod zasłoną mgły; uchwyca ulotny moment, w którym natura rządzi spokojem.

W tej pracy jest głębokość emocjonalna, która pozwala widzowi cofnąć się w stan kontemplacji. Można sobie wyobrazić stanie na porannej ścieżce, otulonym ciszą, gdzie tylko dźwięk dalekiego szelestu liści szepcze przez milczenie. Ten obraz nie tylko odzwierciedla niezwykłą technikę Moneta, ale również przekazuje ulotne piękno chwili, które wydaje się zarówno ulotne, jak i wieczne. Historyczne tło impresjonizmu kwitnie tutaj, ilustrując zerwanie z tradycyjnym przedstawieniem i zapraszając widzów do poczucia istoty sceny, zamiast tylko ją obserwować.