Sahne, toprağın kahverengi ve sarı tonlarından oluştuğu, sert ve acımasız bir ortamı ima eden, ıssız bir manzarada açılıyor. Odak noktası, zengin renkli kumaşlar ve dokuların bir yığını olan, düşmüş figürdür—kırmızı bir ceket, altın desenli bir giysi ve bir gömleğin keskin beyazlığı—bir zamanlar canlı olan ve şimdi sönen bir hayata işaret ediyor. Kompozisyon, gözü aşağıya, trajediye çeker, vücut yere yayılmıştır ve ince, kırmızı bir kan çizgisi, tozlu araziye karşı keskin bir zıtlık yaratır.

Uzakta, kasvetli bir gökyüzünün altında, diğer figürlerin ve yapıların ipuçları anlatıya bağlam katıyor. Sanatçı, dramı artırmak için ustaca ışık ve gölge kullanır, olaya kasvetli bir hava verir. Fırça darbeleri enerjik ve etkileyicidir, sahnenin duygusal yoğunluğuna katkıda bulunur. Ortamın sertliği, renk ve ışığın dramatik kullanımıyla birleştiğinde, güçlü bir kayıp duygusu ve ölümle kaçınılmaz yüzleşmeyi yaratır. Genel etki, acımasız bir dünya içinde insan dramının etkileyici bir tasviridir.