Yalnız bir figür, yemyeşil bir nehir kıyısında oturmuş, dingin bir düşünceye dalmış. Uzun ve sık ağaçlar tuvali kaplıyor; yoğun yaprakları, hafif bir esintiyle hafifçe sallanıyormuş gibi dokulu zengin yeşil tonlarda betimlenmiş. Figür, küçük ve neredeyse manzaraya karışmış halde, kırmızı bir şapka takıyor ve yumuşak toprak tonları arasında gözü çeken bir nokta oluşturuyor. Bu pastoral sahne, geniş bir gökyüzü altında yumuşak, yayılmış ışıkla aydınlanmış; sakin maviyi tamamlayan hafif pembe bulutlar huzurlu, meditatif bir atmosfer yaratıyor.

Sanatçı, doğal ortam içinde hareket ve yaşam hissi veren serbest, empresyonist fırça darbeleri kullanmış. Kompozisyon, sol taraftaki yoğun ağaç grubunu sağ taraftaki açık, ferah alanla dengeliyor ve izleyiciyi çerçevenin ötesine bakmaya davet ediyor. Hafifçe tonlanmış yeşiller, kahverengiler ve mavilerin paleti, kırmızı vurgu ile doğanın sakin güzelliğini insan varlığıyla uyum içinde sunuyor. Bu eserde nostaljik, zamansız bir nitelik var; insanlarla kırsal çevreleri arasındaki hassas bağı huzurlu bir dinlenme anında yakalıyor.