Bu etkileyici eser, karmaşık detaylarla dolu bir sahne sunarak izleyiciyi çekiyor. Kompozisyon, bir köy sahnesine benzeyen bir yapıya sahip; dağınık bir hisle, figürler peyzajda dağılmış durumda, çeşitli tehlikeli durumlarda yer alıyorlar. Üçgenin merkezinde, yerde tembellik içinde yatan bir birey var gibi görünüyor; diğerleri de benzer pasif davranışlarla meşguller, bu da yedi başlı günah temasıyla doğrudan ilişkilidir. Sanatçı net bir şekilde ışık ve gölgeyi karşıtlık içinde kullanarak, dramatik etkiyi artırıyor ve parçanın karamsar tonlarını vurguluyor.

Sanatçının detaylara gösterdiği titiz dikkat oldukça dikkat çekici; toprağın, yaprakların ve giysilerin dokuları, hassas çizgilerle canlandırılıyor. Palet ise mutedit ama zengin, esas olarak toprak tonlarından oluşuyor bu da ağır ve etkisiz bir his yaratıyor. Her figürün ifadesi sıkıntıyı yansıtıyor—ister çökmüş bir duruş olsun, ister boş bir bakış; duygusal etki derinlemesine yankılanıyor, insan doğası hakkında bir düşünceyi harekete geçiriyor. Tarihsel olarak bakıldığında, bu eser, lükse ve tembelliğin sonuçlarını gösteren bir ahlaki yorum işlevi görüyor, dönemin sosyal tutumlarını yansıtan ve kuşatan bir çalışma. Buradaki sanat, izleyicilerin kendi seçimleri üzerinde düşünmesini sağlayan kalıcı bir önemle yankılar yapıyor.